امام رضا(علیه السلام) ناخدای کشتی تشیع در میان «طوفان مرو»

بزرگترین هنر امام معصوم و بزرگوار ما آن بوده است که توانست درخت تشیع را از گزند طوفان حادثه سلامت بدارد و از پراکندگی و دلسردی یاران پدر بزرگوارش مانع شود و با شیوه ی تقیه آمیز و شگفت آوری جان خود را که محور و روح جمعیت شیعیان بود حفظ کرده و در دوران مقتدر ترین خلفای بنی عباس، استقرار و ثبات کامل آن رژیم، مبارزات عمیق امامت را ادامه داد. تاریخ توانسته است ترسیم روشنی از دوران ده ساله زندگی امام هشتم(علیه السلام) در زمان هارون و بعد از او در دوران پنج ساله جنگهای داخلی میان خراسان و بغداد به ما ارائه دهد. اما به تدبر می توان فهمید که امام هشتم(علیه السلام) در این دوران همان مبارزه دراز مدت اهل بیت(علیهما السلام) را که در همه ی اعصار بعد از عاشورا استمرار داشته، با همان جهت گیری و همان اهداف ادامه داده است. هنگامی که مأمون در سال صد و نود و هشت، از جنگ قدرت با امین فراغت یافت و خلافت بی منازع را به چنگ آورد، یکی از اولین تدابیر او حل مشکل علویان و مبارزات تشیع بود. او برای این منظور تجربه ی همه ی خلفای سلف خود را پیش چشم داشت. حقیقت آن است که امام رضا(علیه السلام) مظهر یک انسان کامل است : انسانی که تمامی خصایص برجسته و تمامی ویژگی های انسانیت را در اوج کمال خود داراست. انسان کامل در هر شرایط به طریقی، نور حق و عدالت و سعادت از خود ساطع می کند. انسان کاملی همچون امام رضا(علیه السلام) در دشوارترین شرایط سیاسی و اجتماعی گام به سرزمین ایران می گذارد و به قطب عاشقان و شیفتگان طریق رستگاری بدل می شود. به یمن وجود امام هشتم(علیه السلام)، ایران به قلب دنیای اسلام بدل می گردد و بزرگترین نهضتهای تاریخ اسلام در آن شکل می گیرد. برای امروز و همیشه ی تاریخ، امام رضا(علیه السلام) شخصیتی آرمانی برای ایرانیان و تمامی مسلمانان آزاده ی جهان خواهد بود و حرم مصفای او میعادگاه تمامی انسانهایی شده است که قدم به طریق عرفان و سعادت گذاشته اند.